Εκλογές 25ης Μαΐου 2014: Η ψήφος που θα έδινα...

Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν θα ψηφίσω σε εκλογές.  Κι αφού δεν μπορώ να ρίξω το μήνυμά μου στην κάλπη αποφάσισα να το "φωνάξω" μέσα από το ιστολόγιό μου.

Η επιλογή μου, σε κάθε μια από τις τρεις κάλπες, συνοψίζεται στα εξής:

1. Δήμος Πεντέλης:  Μανώλης ΓΡΑΦΑΚΟΣ.
Ο Μανώλης πέρα από ένας καλός φίλος (και έναν καλό φίλο θα τον ψήφιζα ανεξάρτητα από κόμματα και παρατάξεις) είναι ένας ικανότατος νέος άνθρωπος.  Δήμαρχος Μελισσίων με σημαντικό έργο πριν από τέσσερα χρόνια, ωριμασμένος κατά τέσσερα χρόνια αλλά κυρίως κατά μια εκλογική ήττα και τέσσερα χρόνια στην αντιπολίτευση, αξίζει να είναι ο επόμενος δήμαρχος Πεντέλης.  Με σαφή ιδεολογική, πολιτική και κομματική τοποθέτηση, που την αφήνει όμως στην άκρη για να συνεννοηθεί στην ουσία με ανθρώπους άλλων τοποθετήσεων για το καλό της πόλης που μεγάλωσε και που αγαπάει πραγματικά.
Η άλλη επιλογή είναι ένας αρτηριοσκληρωτικός και απαρχαιωμένος τύπος, ο σημερινός Δήμαρχος Δημήτρης Στεργίου. Ενας μέτριος κοινοτάρχης που αδυνατεί να αντιληφθεί τη σημασία του σύγχρονου Καλλικρατικού Δήμου.  Με ασαφή πολιτική, ιδεολογική και κομματική τοποθέτηση, έχει γλύψει όλα τα κόμματα για να αποκτήσει προσβάσεις και προσωπικές υποστηρίξεις στα πλαίσια ανταλλαγών και εξυπηρετήσεων.
Με την καρδιά και το μυαλό, λοιπόν: Μανώλης ΓΡΑΦΑΚΟΣ

2. Περιφέρεια Αττικής: Γιάννης ΣΓΟΥΡΟΣ
Για το Γιάννη Σγουρό είχα αρκετές επιφυλάξεις όταν υπήρξε ΓΓ Αθλητισμού.  Όμως η λειτουργία του και η συμπεριφορά του ως Υπερνομάρχης και ως Περιφερειάρχης με έκαναν να αλλάξω απόλυτα την μάλλον αρνητική άποψη που είχα γιαυτόν.  Λειτούργησε δίκαια, ανοιχτά πρός όλους τους Δημάρχους, δεν επεζήτησε μια άσκοπη προσωπική προβολή, ήταν ουσιαστικός και δραστήριος και σαφώς αποτελεσματικός.  Επίσης, η κομματική του προέλευση, ο χώρος στον οποίο λειτούργησα και υπηρέτησα πολιτικά, με κάνει να νοιώθω μια σημαντική πολιτική συγγένεια μαζί του.  Εξ άλλου, το ψηφοδέλτιό του είναι γεμάτο με φίλους μου, συντρόφους μου και συνοδοιπόρους μου μιας ολόκληρης πολιτικής ζωής, οι περισσότεροι των οποίων αξίζουν τη συμμετοχή τους στην περιφερειακή διοίκηση.
Η άλλη επιλογή είναι μια μάλλον υπερφίαλη και αλαζονική νέα γυναίκα, η Ρένα Δούρου, η οποία δεν έχει να δείξει κάτι από ποιότητα διοίκησης και ηγεσίας μέχρι σήμερα, που διεκδικεί την Περιφέρεια στο πλαίσιο της επέλασης του Σύριζα και της γενικόλογης και οπορτουνίστικης "ανατροπής".
Με την καρδιά, λοιπόν: Γιάννης ΣΓΟΥΡΟΣ

3. Ευρωπαϊκές Εκλογές: ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Αν και δεν είναι εθνικές εκλογές και θα προτιμούσα να επιλέξω με βάση κυρίως την ευρωπαϊκή τοποθέτηση του καθενός, το γεγονός ότι οι εκλογές έχουν αποκτήσει "δημοψηφισματικό" χαρακτήρα, με κάνουν να επιλέγω Νέα Δημοκρατία.  Η ανάγκη για σταθερότητα, η εκτίμησή μου πως αρκετές από τις επιχειρούμενες διαρθρωτικές αλλαγές είναι και αναγκαίες και επιτυχημένες, η αίσθηση πως (σήμερα τουλάχιστον) ο Σαμαράς είναι ο μόνος που μιλάει με ένα ρεαλισμό για την ελληνική πραγματικότητα και τις προοπτικές της πατρίδας, με κάνουν να θεωρώ την υπερψήφιση της Νέας Δημοκρατίας ως την καλύτερη επιλογή.
Οι άλλες επιλογές: Ο χαωτικός και ισοπεδωτικός ανατρεπτικός οπορτουνισμός (Σύριζα) θεωρώ ότι είναι η χειρότερη επιλογή για τη χώρα σήμερα. Κομμουνιστές (ΚΚΕ) δεν θα ψήφιζα ποτέ μου όπως ούτε και φασίστες (ΧΑ).  Η πολιτική μου ταυτότητα μπορεί να βρίσκεται στους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές, αλλά η εθνική τους έκφραση (Ελιά) αποτελεί δυστυχώς πρώτα από όλα ένα μικρό κόμμα (κι εγώ δεν πιστεύω στην ψήφο σε μικρά κόμματα) αλλά και κυρίως το άθροισμα προσωπικών τιμαρίων και φέουδων μιας ξεπεσμένης πολιτικής αυτοκρατορίας, χωρίς νεύρο και χωρίς κατεύθυνση.  Τέλος δεν θα ψήφιζα ποτέ κόμματα που ακόμα και την παραμονή των εκλογών δεν έχουν δηλώσει την ευρωπαϊκή τους πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα (Ποτάμι).
Με το μυαλό, λοιπόν: ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Γιατί δεν πήγα στη Συνδιάσκεψη της Ελιάς.

Αποφάσισα συνειδητά να μην συμμετάσχω (στην ουσία παραστώ) στις διαδικασίες της Πανελλήνιας Συνδιάσκεψης της "ελιάς" αυτό το Σαββατοκύριακο.  Και οι λόγοι ήταν απλοί:

1. Απεχθάνομαι τους γεωγραφικούς προσδιορισμούς στην πολιτική.  Και ως γεωγραφικό και κατά τα λοιπά απολίτικο προσδιορισμό θεωρώ τους όρους αριστερά, κεντροαριστερά, δεξιά, κέντρο, μπρος, πίσω, λίγο ακόμα αριστερά, όπα, δέσε!!
Από την εποχή που πρωτοεντάχθηκα στο ΠΑΣΟΚ (στα μέσα της δεκαετίας του '80) με ενοχλούσε απίστευτα η αγωνία αυτοπροσδιορισμού αρκετών συντρόφων μου και κατά συνέπεια όλου του πολιτικού μας μορφώματος στην "αριστερά" και κυρίως το άγχος μην και μας χαρακτηρίσει κανείς "δεξιούς". Αποκτώντας όλο και πιο έντονα τον πολιτικό αυτοπροσδιορισμό του σοσιαλδημοκράτη - φιλελεύθερου αδυνατούσα να αντιληφθώ -και κυρίως να υπολογίσω- πόσα κλικ αριστερός ήμουν.  Επίσης ποτέ δεν κατάλαβα γιατί, ενώ τόσο αγχωνόμαστε να μην είμαστε δεξιοί, δεν μας άρεσε να είμαστε τελικώς αριστεροί και θέλαμε να είμαστε και ολίγον "κεντρώοι".  Επομένως μια ιδρυτική διαδικασία της "κεντροαριστεράς" για μένα δεν έχει πολιτικό περιεχόμενο.

2. Απεχθάνομαι ακόμα περισσότερο τους αριθμητικούς προσδιορισμούς.  Δεν μου αρέσουν οι κινήσεις των 58, 75, των 110, των 32 (...κάηκες!).  Δεν καταλαβαίνω γιατί μια παρέα που αποφάσισε να σταματήσει τη διακίνηση ενός κειμένου προς υπογραφή σε ένα αριθμό υπογραφών πρέπει να αυτοπεριχαρακώνεται στον αριθμό αυτό και να μην μπορώ εγώ ή οποιοδήποτε άλλος να γίνω ο 59ος ο 76ος κλπ.

3. Ενοχλούμαι στην νομιμοποίηση του πολιτικού τακτικού οπορτουνισμού.  Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ανεδείχθησαν ως προνομιακοί συζητητές και ισότιμοι εταίροι στη συγκρότηση ενός πολιτικού σχηματισμού άνθρωποι που, αφού παρέδωσαν την κυριαρχία της χώρας στην τρόικα και ψήφισαν ως υπουργοί και βουλευτές όλα τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, στη συνέχεια αποκήρυξαν αυτό το παρελθόν (ποιος τους πίστεψε αλήθεια), αποχώρησαν, ίδρυσαν το γκρουπούσκουλό τους και τώρα επανέρχονται ως τιμητές στην ανασυγκρότηση της χώρας.  Δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ο Μόσιαλος και ο Λοβέρδος έγιναν στα πίσω πίσω ηγέτες, βαρόνοι και συνιδρυτές της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, ενώ ο Σκανδαλίδης που παρέμεινε στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι.  Έχοντας δε βαθιά την αντίληψη ότι μόνο η λαϊκή ψήφος νομιμοποιεί και ανακυρήσσει πολιτικούς σχηματισμούς και ηγεσίες, ας μας πουν που δοκιμάστηκαν στην κρίση του λαού οι συμφωνίες για τη νέα Ελλάδα και η δυναμική Ελλάδα.

4. Θίγομαι από την έπαρση του αυτοπροσδιορισμού "δημοκρατική παράταξη".  Από εκείνη λοιπόν την εποχή της πρώτης μου ένταξης στο ΠΑΣΟΚ, με ενοχλούσε ο όρος "λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις".  Και τσουβαλιάζαμε σε αυτές τους υποστηρικτές του Στάλιν, του Τσαουσέσκου και του Γιαρουζέλσκι τότε, του Κουφοντίνα πιθανώς σήμερα.  Δημοκράτης είναι αυτός που σέβεται και πιστεύει στο αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα, πειθαρχεί στους νόμους και στις αποφάσεις της πλειοψηφίας και ανέχεται τη διαφορετική άποψη στην πολιτική.  Το προνόμιο αυτών των χαρακτηριστικών δεν ανήκει αποκλειστικά στο ΠΑΣΟΚ.

5. Απογοητεύομαι από την μιμητική χρήση απολίτικων όρων και συμβόλων.  Η δημιουργία της Ελληνικής "ελιάς", 15 χρόνια μετά την ιταλική, δείχνει αδυναμία στη δημιουργία κάτι νέου, πρωτότυπου, ρηξικέλευθου και πρωτίστως πολιτικού.  Αντιλαμβάνομαι το συμβολισμό του ευλογημένου δένδρου για μας τους Μεσογειακούς ως οικονομικού, πολιτιστικού και παραγωγικού σημείου αναφοράς, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι την πολιτική του διάσταση.  Όμως φαίνεται ότι μετά τις ιδεολογίες, τους σοσιαλισμούς, τις δημοκρατίες και τις αριστερές, στις μέρες μας θα μιλάμε για ελιές, ποτάμια, θάλασσες, πεύκα, τριαντάφυλλα και πιθανώς και πρόβατα και αγελάδες.

Για όλους τους παραπάνω λόγους κι ακόμα κάποιους εσώτερους, δικούς μου, αποφάσισα να μην παραστώ.  Και λέω παραστώ γιατί την παρουσία μου -και πολλών άλλων- προέβλεπε η αντίληψη των διοργανωτών κι όχι τη συμμετοχή μου.  Αυτό δεν με κάνει εχθρό ή αντίπαλο της κίνησης.  Απλά σκεπτικό και συγκρατημένο. Θα περιμένω, θα παρακολουθώ με την ελπίδα να διασκεδαστούν οι αντιρρήσεις μου.

ΥΓ.
1. Η απόφαση του ΓΑΠ να μην παραστεί η αλήθεια είναι ότι με προβλημάτισε και με έκανε να σκεφτώ πως μήπως θα έπρεπε να πάω.  Τελικά δεν πήγα, καμιά σχέση με τον ΓΑΠ όμως, έτσι;
2. Κάποιοι κακοί θα πουν πως μεταναστεύω σε λίγες μέρες, οπότε τι δουλειά είχα να τρέχω σε συνδιασκέψεις και πουρνάρια.  Έχει μια βάση αυτό.  Όμως δεν ήξερα τι ήθελα πιο πολύ: να δω κάποιους ανθρώπους που είχα καιρό να δω κι ενδεχομένως να κάνω ακόμα περισσότερο να δω αφού θα μεταναστεύσω ή το να αποφύγω να δω αυτούς που με τις επιλογές τους κατάντησαν τη χώρα έτσι ώστε να διαλέξω τη μετανάστευση.......